…’En dat is precies wat ik gedaan heb. En het voelt goed. Zeker nu de blog wereld een grote verschuiving doormaakt vind ik het belangrijk dat wij met zijn allen niet vergeten waar het echte bloggen mee is begonnen’.

 

Zondag

 

Het lijkt haast wel of er een vloek op rust, dat zodra ik een routine heb ontwikkeld en keihard heb gewerkt om dit op alle vlakken vol te houden er weer iets moet veranderen. Waar ik voorheen struggles had om twee keer per week een artikel online te zetten, streef ik er nu naar om dit minimaal 6 keer per week te doen. De druk om dit te doen komt vanuit mijzelf, en dat is altijd mijn beste drijfveer geweest. Ik ben gefocust, weet wat ik moet doen om een artikel van a tot z neer te zetten en wat ik daarvoor nodig heb. Van producten fotograferen, tot creatieve ingevingen, dagindelingen en elektronische apparatuur.

 

Soms gebeurd er iets in mijn omgeving waardoor ik tijdelijk even uit dat ritme ben, juist omdat het tijdelijk is kan ik mij er dan niet heel druk om maken. Het hoogstens heel vervelend vinden. Maar nu is het de technologie die het af laat weten en mij afhankelijk maakt van die paar uurtjes dat ik met mijn vriend ben en hij zijn laptop niet nodig heeft. En dat is niet alleen killing voor mijn creativiteit (ik ben nou eenmaal gehecht aan mijn eigen manier van werken) maar ook voor mijn dagindeling en energie. Ik kan nu niet pieken wanneer ik wil en kan, maar moet werken op momenten die uitkomen en mijn energie dan niet altijd om over naar huis te schrijven is.

 

Het is vooral een luxe probleem, I know, maar het geeft wel weer aan hoe breekbaar ik eigenlijk ben als het op mijn dagindeling en energie aankomt. Ik kan simpelweg geen artikel schrijven wanneer mijn vriend op de bank ernaast tv zit te kijken, ik ben echt een loner en een halve einzelgänger als het op werk aankomt. En dan mag ik weer in mijn handjes knijpen dat ik niet meer in de onrustige schoolbanken hoef te kruipen of in een overvol kantoor mijn werk moet doen. Het leven van een blogger is lang zo slecht nog niet.

 

De iMac waar ik al mijn artikelen op maak is op, het oude baasje is er lang aan toe om vervangen te worden en gaat hevig in staking als ik hem push om door te gaan. Het maakte mij verdrietig, boos en de onmacht vloog mij naar de keel. Vooral op volle toeren doorgaan was mijn idee en dat idee moest alleen nog uitgewerkt worden. Mijn perfectionisme kruipt alle kanten op en dit moest dan vooral stilletjes en achter de schermen gebeuren. En dat vind ik nog het gekke van alles. Want waar mijn blog carrière jaren geleden mee is begonnen, met het opschrijven van alles wat in mij opkomt, mij bezig houd en wat mij dwars zit, mag niet stilletjes naar de achtergrond verdwijnen. Schrijven heeft een helende werking. En als het dan eenmaal uit mijn systeem is kan ik er makkelijker een werkend systeem van maken.

 

En dat is precies wat ik gedaan heb. En het voelt goed. Zeker nu de blog wereld een grote verschuiving doormaakt vind ik het belangrijk dat wij met zijn allen niet vergeten waar het echte bloggen mee is begonnen. Schrijven over hoe je dag was, je eerste verkering, over die dag dat je letterlijk door de grond kon zakken, leuke columns en vooral verhalen lezen van die persoon die je graag volgt. Om even in de huid van diegene te kruipen om je eigen wereldje te vergeten. Zonder titels die opgesteld zijn om iedereen op ‘lees verder’ te laten klikken. Een blog wereld die niet alleen draaide om nieuwe producten en shoplogs. Maar het simpelweg mensen inspireren met jouw verhaal. En dat is het lieve mensen, daarom hoop ik dat deze manier van bloggen nog lang voort zal leven en niet doelloos over genomen zal worden door video’s op Youtube. Omdat het geschreven woord altijd zal overwinnen. Omdat het geschreven woord altijd sterker zal zijn en toegankelijker is. Denk ik. Hoop ik. Wens ik. Dat wil ik. Want hoe fijn is het om je even te verliezen in de prachtig opgestelde woorden en zinnen van een ander? Een persoonlijkheid laat mij een blog volgen, persoonlijkheid wint sympathie bij mij en de echte gun factor. Omdat alleen mensen die echt zichzelf zijn, en dit durven te uiten, ware inspiratie bronnen zullen zijn. En dat is toch waar het hele bloggen om draait in the first place? 

 

Wat houd jou bezig op deze zondag?